Rozdział 17

Pani Pomfrey była zła. Odkąd Hagrid przyniósł Jennifer Dursley i Draco Malfoya, nie miała nawet pięciu minut spokoju. Najpierw przybiegła Minerwa, potem Albus, potem Severus ( akurat z jego wizyty się ucieszyła, gdyż nie była pewna, co dolega chorym), a na koniec przy ich łóżkach siedziała cała masa Gryfonów i Ślizgonów, którzy odmawiali pójścia na zajęcia. W końcu po dwóch dniach czekania, aż się obudzą, ustalili dyżury.
-Panie Zabini, może pan zanieść to profesorowi Snape'owi? - Zapytała Pomfrey, podając uczniowi mały flakonik.
-A Potter nie może?
-Przykro mi to mówić, ale wierzę, że pan lepiej zadba o eliksir.
Ślizgon wstał, odebrał delikatnie flakonik i wyszedł.
-Harry, idę do Albusa na dosłownie pięć minut. Nie zabij nikogo, dobrze?
-Dlaczego miałbym zabijać?
Kobieta jedynie westchnęła i wróciła do swojego pokoju.
Harry dotknął ręki kuzynki. Poruszyła się lekko, Malfoy stęknął przez sen.
-Obudź się. Masz koncert za trzy tygodnie. Neville mówił o pokazie. Jesteś Prefektem. Obudź się, Jenny. Ginny mówiła, że zaprasza cię na święta.
Harry ciągle głaskał rękę kuzynki. Nie mógł się zdobyć na powiedzenie czegoś więcej. To było straszne uczucie: czekać, aż ktoś na kim mu zależy się obudzi, odczytywać każdy ruch za oznakę wybudzenia ze śpiączki.
Pani Pomfrey zajrzała na salę i wróciła do swojego azylu. Po chwili drzwi się cicho otworzyły i wszedł Zabini.
-Coś się działo? - Zapytał cicho.
-Nie. Tylko raz stęknął przez sen. - Odpowiedział cicho Harry.
-Wiesz, co tam się działo?
-Powinienem chyba ciebie zapytać. - Mruknął, ale spojrzał na Jennifer i ogarnęło go dziwne poczucie winy w stosunku do kuzynki. - Wiem tylko to, co powiedział mi Hagrid.
Zabini podniósł głowę, zaciekawiony.
-Był w swojej chatce z Kłem i nagle ktoś - nie wie kto, bo pytałem - cisnął na stół kulę ognia. Potem inne zaklęcia. Kieł uciekł do lasu, a Hagrid próbował ocalić, co się da. Schował się w lesie, a potem idąc do zamku natrafił na nich.
-To nie byli słudzy sam-wiesz-kogo.
-Skąd wiesz?
-Po prostu wiem. - Warknął Zabini. - Na tyle możesz mi zaufać.
Harry spojrzał na niego, ale o dziwo nie był zły. Zaczęło do niego docierać, jakie to uczucie, gdy siedzi się przy łóżku ważnej dla siebie osoby i czeka się na najmniejszy chociaż objaw przebudzenia. Zaczynał rozumieć bezsilność Rona i Hermiony, ich radość, gdy w końcu otworzył oczy.
-Jeśli to nie poplecznicy Voldemorta, to kto? - Zapytał cicho Harry.
-Nie wiem. - Zabini patrzył gdzieś w dal. - Cały czas się zastanawiam. Kto aż tak nie lubił Hagrida.
-A jest możliwość, że poplecznicy Vol-
-Nie mów tego.
-Że jego poplecznicy nie donieśli mu o zabawie?
-Nie wiem. Nie należę do nich.
-Chciałbym... - Zaczął Harry. - Ale i tak nic nie mogę zrobić...!
-Wiem.
Harry wstał gwałtownie i przeszedł się po sali. Nie mógł usiedzieć na miejscu.

*****

W Pokoju Wspólnym było dziwnie cicho. Nawet dziewczyny nie paplały. Pierszo i drugoroczni zbili się w swoich rocznikach i cicho odrabiali lekcje.
Fotel Draco Malfoya był pusty.
Marcus siedział na swoim i patrzył na wolne miejsce. Gdy był mały, opowiadali mu, jak wspaniali są Malfoyowie. Marzył, by poznać Draco. Był pod wrażeniem jego samodyscypliny, języka, wychowania, wiedzy... po prostu wszystkiego.
-Witaj, Marcusie.
-Dzień dobry, Milicento.
-Zechcesz towarzyszyć mi w drodze na obiad? Zwykle czynił to Draco, jednak dziś jest niedysponowany.
-Oczywiście. Taki obowiązek każdego gentlemana.
I chociaż był niższy od dziewczyny, podał jej ramię i poprowadził do Wielkiej Sali.

*****

-Ginny, na brodę Merlina! Musisz jeść! - Krzyknęła rozdrażniona Hermiona. Irytowała ją cała ta sytuacja, te cholerne czekania, bezradność. Tym razem w Skrzydle Szpitalnym nie leżał Harry, tylko Jennifer. I chociaż uważała ją za dobrą koleżankę, cały czas w myślach nazywała ją przyjaciółką Ginny.
-Zostaw mnie.
-Ron, ona znowu nie chce jeść.
-Jedz, bo mamie powiem!
-Nie jestem głodna.
-Co dzisiaj zjadłaś?
-Nic nie zjadła!
Ginny przewróciła oczami zirytowana. Ron i Hermiona zaczęli na nią krzyczeć. Jak będzie głodna, to pójdzie do kuchni i coś zje albo wykorzysta swoje zapasy.
-Idę zmienić Harry'ego. - Wymknęła się, nim zrozumieli, o co jej chodzi. Szybko przemknęła między piętrami, pomachała kilku znajomym i ostrożnie weszła do Skrzydła Szpitalnego. Harry i Zabini spojrzeli na nią groźnie, a pani Pomfrey spojrzała jedynie, czy coś jej się stało.
Gryfon chodził między łóżkami, był zrezygnowany i zdenerwowany jednocześnie.
-Przyszłam cię zmienić, Harry. - Powiedziała i usiadła na przy łóżku Jenny. Wstała, poprawiła jej poduszkę. Malfoy drgnął lekko. - Możesz iść, Harry.
-Ale...
-Idź. I uspokój Hermionę i Rona. Nie było ciebie pod ręką, to na mnie się uwzięli.
-Co ty znowu zrobiłaś?
-Nic.
-Ginny...
-Merlinie, no! Chcieli mnie utuczyć, to im się nie dałam i zaraz robią wielkie halo!
-Powinnaś jeść.
-Wynoś się, Potter! - Krzyknęła Ginny, zrywając się z krzesła. Wyciągnęła różdżkę. - Przyszła zmiana, to spadaj.
Harry przewrócił oczyma i wyszedł, zrezygnowany.
-Jaki kolor włosów, taki temperament. - Odezwał się Zabini.
-Słucham?!
-Stwierdziłem tylko, że w twoim przypadku kolor włosów, zgadza się z temperamentem, Weasley. Niczego się w tym nie doszukuj.
Ginny opadła na krzesło.
-Ja się tylko martwię. Chciałabym wiedzieć, kto im to zrobił i skopać mu lub im tyłek. Ale muszę czekać, aż się obudzą.
Zabini się nie odzywał. Patrzył na nią przez chwilę, a potem znów powędrował myślami gdzieś daleko.
-Nienawidzę bezczynności. Znając Jenny ćwiczyłaby teraz jakiś skomplikowany układ albo śpiew. Za trzy tygodnie ma występ. Miała ćwiczyć.
Głos Ginny lekko załamał się.
-Miałam jej pomagać...
-Po co mi to mówisz?
-Nie mówię do ciebie, Zabini, aczkolwiek mógłbyś być nieco milszy.
-Nie bywam miły.
-Wtedy nad jeziorem mi pomogłeś. Uratować Hermionę i Rona.
-Byłoby za dużo obowiązków z chowaniem zmarłych.
Ginny aż zamilkła z wrażenia.
-Nie ma sensu krzyczeć. - Głos Gryfonki był niewiele głośniejszy od szeptu. - Wiesz, przychodzą czasem w życiu człowieka takie chwile, kiedy nie należy powiększać sporów. Gryffindor i Slytherin zawsze się żarli, kłócili i nienawidzili, ale czasem nic nie jest takie, jakie się na pierwszy rzut oka wydaje...
-O czym mówisz?
-Wszystkie Domy dążą do tego samego celu: bycia najlepszym w nauce, sporcie. Slytherin ma ambitnych uczniów z czysta krwią, którym czasem miesza się w głowie.
-Uważaj! - Warknął Zabini.
-Gryffindor też nie jest święty. Duma i buta zgubiły już niejednego absolwenta.
-O co ci chodzi?
-O nic. Zauważam tylko, że mamy różne drogi do uzyskania tego samego celu.
Zabini nie odpowiedział, więc Ginny też się nie odzywała.
-Może masz rację. - Powiedział w końcu Ślizgon. - W końcu w ogólnym rozrachunku chodzi o to samo. O to, żeby ktoś nas docenił.
Drzwi otworzyły się i do środka wszedł Nott. Zabini wstał, lekko klepnął rękę Malfoya, Jennifer drgnęła.
-Obudź się, stary. Nie zostawiaj mnie samego w tym bałaganie.
Jennifer zachłysnęła się. Podniosła się gwałtownie do siadu, przechyliła i zwymiotowała za krawędź łóżka. Malfoy robił właśnie to samo. Ginny odskoczyła. Zabini również.
-P-Pani Pomfrey!
Kobieta wyskoczyła z dyżurki.
-Wszyscy wynocha!
Ginny, Zabini i Nott stali oszołomieni na korytarzu.

*****

-Stop! Stop! Czy wy nie słyszycie, jak gracie?! - Wrzasnął Dudley. Reszta bandu patrzyła na niego z wyrzutem.
-To ty się rozjeżdżasz. - Odezwał się Josh.
-Że co powiedziałeś? - Dudley odwrócił się wściekły. Joshua siedział przy konsoli i nagrywał próby.
-To, co słyszałeś. Grasz za szybko. Mieliśmy to przerobić na szybszy numer, ale ty grasz za szybko.
-Może pokażesz, jak to zrobić.
-Okej. Wokal zostawiam dla ciebie, bo tego akurat nie spieprzyłeś. Mag, siadaj. Pokażę ci , jak to działa.
Joshua podszedł po chwili do Dudleya i zabrał gitarę, przełożył pas przez ramię i wyciągnął swoją kostkę.
-Dobra, chłopaki. Na trzy! Raz, dwa, trzy!

Joshua kiwał się lekko w rytm muzyki. Odsłuchiwali ją z konsoli. Dudley był wściekły, ale piosenka wyszła im naprawdę świetnie.
-Okej. To mamy. Przyjedzie Jenny, dołożymy drugi głos przy końcu i wyjdzie nam z tego coś naprawdę super. - Powiedział Joshua, przekręcając pokrętło i ustawiając nowe nagrywanie. - Co wy tu jeszcze robicie? Gracie następną.
W czasie gry zespołu, Joshua uczył siostrę obsługi konsoli. Ben bawił się z tyłu, wydając z siebie odgłosy strzelaniny.
Po dwóch godzinach walki, Dudley odesłał wszystkich do domu i razem z Joshem usiedli do odsłuchiwania piosenek i spisywaniu na kartce uwag.
-Coś się stało? - Zapytała Maggie, która cały czas się im przysłuchiwała.
-W sensie?
-Dudley jest podenerwowany.
-Nie jestem!
-Jesteś. - Joshua poparł siostrę. - Wściekasz się, grasz za szybko i nerwowo, irytujesz się. Czym się martwisz?
-Nie martwię się. - Burknął, ale zmiękł pod bacznym spojrzeniem przyjaciela. - Jakoś po prostu... martwię się o Jenny.