Rozdział 14

-Mówisz, jakbyś kogoś zabiła...
-Nie zabiłam nikogo. - Jennifer spojrzała na nią, siadając na trawie. Wiatr szarpał jej włosami, ale dziewczyna wyglądała, jakby tego nie zauważyła.
-Co się stało, Jenny? - Ginny dopiero po dłuższej przerwie usiadła naprzeciw Jennifer. Jej zatroskany ton zmusił pannę Dursley do podniesienia głowy. 
-Nic bardziej strasznego, niż Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać.
-To jest straszne dla całego świata. A co jest tak straszne dla ciebie?
-Nie rozumiem.
Ginny uśmiechnęła się lekko i jakby tryumfalnie. Odchyliła się do tyłu i oparła na rękach, prostując nogi.
-Słuchaj, nikt normalny nie chodzi wiecznie ubrany na czarno, słucha metalu na całą petę-
-Mam słuchawki.
-Tym gorzej. I nie gra w zespole metalowym.
-No i co w tym dziwnego? To moje ja!
-A co ukształtowało te "twoja ja"?
-Życie!
-No właśnie. Życie i problemy. Nie możesz ich dusić w sobie.
-Co ci się stało, Ginny? Nagle bawisz się w psychologa? - Warknęła rozdrażniona Jennifer.
-Nie. Jestem twoją przyjaciółką, Jenny, i martwię się o ciebie. Coraz bardziej się w sobie zamykasz. Coraz trudniej z tobą rozmawiać...
-Ze mną się ciężko rozmawia? - Powtórzyła zdumiona Jennifer. - Ze mną? To nie ja paplam dwadzieścia cztery godziny na dobę! - Dziewczyna mocno zaakcentowała ostatnie słowa.
-Nie przeginaj! - Ginny wstała i tupnęła nogą ze złości. - Ja się o ciebie martwię. Gdybyś mnie słuchała, wiedziałabyś, o czym mówię!
 -Słucham cię, ale nie interesuje mnie, z kim Snape wychodził z burdelu!
-Akurat to zapamiętałaś?
-Dobitnie mi to powtarzałaś, chyba z sześć razy. - Odparła nagle zmęczonym tonem Jennifer. Oparła się o pień drzewa, wystawiając twarz ku niebu.
-Ginny, biegnij do szko...
Resztę wypowiedzi zagłuszył grzmot.
-Co?!
-Biegnij! - Jennifer poderwała się z ziemi, złapała rudowłosą za ramię i ciągnęła w kierunku wrót. - Zaraz je zamkną!
To podziałało na pannę Weasley. Chwilę później, to ona szarpała Jennifer. Obie wpadły przez drzwi akurat w momencie, gdy Filch szedł z kluczem. Minęły go w pędzie i pobiegły dalej. Dopiero za rogiem się zatrzymały, sprawdziły, czy woźny ich nie goni i zsunęły się po ścianie na podłogę. Nim dobiegły z nieba lunął deszcz, mocząc dziewczynom głowy. Jennifer wyciągnęła różdżkę i jednym zaklęciem je wysuszyła. Wciąż dysząc po szaleńczym biegu, łapały oddech.
-Ale... - Zaczęła Ginny, ale Jennifer uciszyła ją podniesioną ręką. Odwróciła głowę w stronę korytarza.
-Ktoś idzie. - Powiedziała bezgłośnie. Rudowłosa cicho podniosła się z podłogi, zaraz za nią Jennifer. Przemknęły na palcach przez korytarz, wbiegły po schodach. Ginny biegła do portretu Grubej Damy, ale panna Dursley pociągnęła ją trochę dalej.
-Skup się. - Rozkazała Jennifer, trzymając Ginny za ramię. - Gdybyś mnie kiedyś potrzebowała, a nie odpowiadałabym, to przyjdź tutaj. Nie wolno ci tu wchodzić, o ile nie masz naprawdę ważnej sprawy. I nie wolno ci o tym nikomu powiedzieć. Zrozumiałaś?
Ginny patrzyła na nią przerażona, ale pokiwała głową.
-Odpowiedz.
-Tak, rozumiem, obiecuję.
Dopiero wtedy Jennifer poluźniła uchwyt.
-Powiedz swoje imię i nazwisko i przesuń tu różdżką. - Dziewczyna wskazała kilka cegieł. - Zapamiętaj ich lokalizację.
-Okej. - Rudowłosa odwróciła się do ściany, wykonując polecenia. Ściany przed nią się rozstąpiły, nakładając na siebie i chowając do środka.
-Wejdź. - Jennifer lekko ją popchnęła. Weszły do lekko oświetlonego korytarza. - Nie zapomnij potem zamknąć drzwi. - Jennifer przesunęła dłonią po cegłach, a te wróciły na swoje miejsce. - Gdy przyjdziesz tu, bo coś się stało, będziesz musiała uzasadnić, dlaczego przyszłaś.
-Co? Dlaczego?
-Chodź. Zaraz ci wytłumaczę. Zapamiętaj drogę. - Jennifer wyminęła przyjaciółkę i ruszyła przed siebie. Korytarz kończył się zasłoną, a za nią znajdowało dormitorium Prefekta. Usiadła w fotela i czekała na reakcję rudowłosej.
-Wow. Znaczy ok, spoko, ale po co to?
-Dumbledore wie, że mam próby zespołu i wie, że niekiedy muszę wychodzić. Wracam dość późno, a lepiej, żeby inni uczniowie mnie nie widzieli. Stąd ta modyfikacja. - Jennifer wstała, podeszła do lusterka i zawołała Ginny, by podeszła. - To jest magiczne lustro.
-Upiększa?
-Nie. Pokazuje, gdzie jest właściciel albo osoba, którą właściciel wskaże. Nieważne, mugol czy czarodziej. Wskaż Molly Weasley.
Tafla lustra zmatowiała, a po chwili wyostrzyła się. Rudowłosa matka Weasleyów przyrządzała obiad. W tle było słychać mnóstwo osób.
-Dzień dobry, pani Weasley. - Odezwała się Jennifer, przykładając różdżkę do gardła. Kobieta lekko drgnęła.
-Och, Jenny, to ty. Wystraszyłaś mnie, kochaneczko.
-Przepraszam. Pokazuję Ginny lustro.
-Rozumiem, ale to nie jest dobry czas na pogaduszki. Zmykajcie, w domu jest za dużo ludzi.
-Molly, z kim ty rozmawiasz? - Odezwał się męski, wesoły ton. Syriusz.
-Mamroczę do siebie.
-Mówiłem ci, że zawsze możesz porozmawiać ze mną.
-Akurat cię nie było, Syriuszu.
Głośne odsunięcie krzesła wyrwało Jennifer z transu. Zakończyła wizję.
-Mama wyglądała na zmęczoną.
-Zakon ma jakieś kłopoty. Więcej nie wiem.
-Harry-
-Też nie wie. Pytałam go.
-Rozumiem.
Ginny opadła zmęczona na łóżko. Jej rude włosy rozsypały się na beżowo-brązowej pościeli. 

*****

Siedział w fotelu, z nonszalancko założoną nogą na nogę. W dłoni trzymał książkę, której nawet nie czytał, jedynie leniwie wertował. Podręcznik do zaawansowanych eliksirów znał już na pamięć.
-Draco. Dzień dobry. - Milicenta weszła do Pokoju Wspólnego Ślizgonów, kiwnęła lekko głową w stronę blondyna i usiadła w swoim ulubionym fotelu.
-Witaj, Milicento. - Draco powoli opuścił książkę i spojrzał na dziewczynę. - Gdzie twój mały ulubieniec?
-Marcus? Ma dodatkowe zajęcia.
-Znasz już jego plan zajęć? - Warknął nagle zirytowany.
-Draco, nie bądź zazdrosny. Marcus stał się naszym pupilkiem. - Milicenta zgrabnie podkreśliła słowo "naszym".
-Tak, tak, wszyscy oszaleli na jego punkcie. - Odpowiedział znudzonym tonem.
-Chciałbyś, aby to wokół ciebie znów wszyscy biegali? Mówiłeś, że cię to męczy.
-Ale sprawiało radość.
Milicenta roześmiała się.
 -Och, z pewnością.
 Draco wpatrywał się w pustkę, jego wzrok był nieobecny, a myśli dryfowały wolne. Ślizgonka przyglądała się mu przez chwilę.
-Ostatnio zaczepiła mnie pewna dziewczyna, Draco. - Blondyn spojrzał na nią. - Pytała o ciebie.
-Tak? Co chciała?
-Chciała wiedzieć, czy... jak to mówiła? Hm... "Czy ma kogo przytulać w te coraz chłodniejsze noce?" W każdym razie taki miało to sens.
Draco skrzywił się.
-Co jej odpowiedziałaś?
-Wytłumaczyłam jej, że nie powinna z takimi pytaniami przychodzić do mnie, tylko bezpośrednio do ciebie. Ale ta Krukonka była... niezdecydowana. Pokręciła głową i uciekła.
-Krukonka?
-Tak.

 *****

-Chłopcze. - Chłopiec zatrzymał się i spojrzał na mężczyznę. Lekko skłonił głowę. - Czy wykonałeś zadania, jakie ci poleciłem? 
-Tak, wuju.
-Czy wykonałeś je chociaż przyzwoicie?
-Wedle mojej opi-
-Nie interesuje mnie twoje zdanie. Zadałem ci pytanie. 
-Tak, wuju. 
-Zatem idź do swojego pokoju. Czekaj cierpliwie, aż przyjdzie do ciebie nauczycielka. 
-Tak, wuju.
-Jesteś nudny. Znasz jeszcze jakieś inne słowa? 
-Oczywiście.
-Dla mnie to nie jest takie oczywiste. 
-Przepraszam. 
-Arystokrata nie przeprasza! 
-Tak... wuju.

 *****

-Marcus! - Chłopak spojrzał na wołającą go dziewczynę. Raźnym krokiem szła do niego Ginny Weasley. Miała poskręcane włosy, ale uśmiechnęła się szczerze, gdy go zobaczyła.
-Ginewra.
-Mówiłam, że wolę, jak się na mnie mówi Ginny. I nie musisz być taki oficjalny.
-Rozumiem... Ginny.
-Uśmiechnij się trochę. Co u ciebie?
-Wszystko w porządku. A u ciebie?
-Byłam na spacerze, nagle niebo spochmurniało i zaczęła się ulewa. Nawet nie zdążyłam dobiec do drzwi... Już nawet Filch szedł, aby je zamknąć, ale na szczęście udało mi się go minąć bez szlabanu.
-Więc miałaś niezwykłe szczęście.
-O tak. Gdzie idziesz?
-Myślałem, aby zajść do biblioteki.
-Pójdę z tobą, jeśli nie masz nic przeciwko.
-Oczywiście.
Ginny szła obok niego, wesoło paplając. Marcus próbował nadążyć za jej tokiem rozumowania, ale gdy swobodnie przeskoczyła z tematu romansu między jakimś Puchonem a Ślizgonką do dziwnego kroju stroju profesor Sprout, całkowicie się poddał. Zaczynał nawet nieco żałować, że zgodził się, by mu towarzyszyła.
-O, jest Hermiona. Dzięki za pogawędkę. Na razie.
Marcus podniósł głowę na te słowa i ze zdumieniem zauważył, że są już w bibliotece. Poszedł do działu ksiąg z transmutacji i sięgnął po pierwszy tytuł, jaki wpadł mu w oko. Przewracał kartki, ale jego myśli niespodziewanie zajęło coś innego.
Eliksir wielosokowy.
Przeszedł kilka regałów, przejrzał mnóstwo tytułów, szukając czegoś na temat możliwości przyspieszenia ważenia. W końcu znalazł księgę, w której mogły się kryć odpowiedzi na dręczące go pytania. 

*****

Maggie wyszła już po godzinie. Josh oparty o bagażnik audi, obserwował, jak niemal do niego biegnie. Chwilę później zauważył, jak z budynku wychodzi mężczyzna i podąża za jego siostrą. Maggie kilka razy się obróciła, ale zaraz spuszczała głowę i przyspieszała kroku. Josh podniósł się i ruszył w stronę siostry, aż w końcu złapał ją w objęcia i ucałował w środek głowy. Zerknął na mężczyznę, ale ten już odbił w lewo i zwolnił. 
-Kto to?
-Nauczyciel matematyki. - Mruknęła dziewczyna.
-Dręczy cię?
-Nie.
-Wsiadaj do auta.
-Okej.
 Josh poczekał, aż Maggie wsiadła do audi, zmierzył nauczyciela ostrzegawczym spojrzeniem i również wrócił za kierownicę.
-Ruszajmy do Brian's Edge. - Powiedział, uśmiechając się lekko. Maggie uśmiechnęła się w odpowiedzi. - Jak tam konkurs?
-Dobrze.
-Był trudny?
-Taki sobie.
-Zrobiłaś wszystko?
-Poza jednym zadaniem.
-Dlaczego? - Audi podskoczyło na zdecydowanie za wysokim progu zwalniającym.
-...
-Mag?
-Bo on się patrzył...
-Co? Jak?
-Zostałam ostatnia. Ja... się go boję...
-Mogę przenieść cię do innej szkoły. Żebyś się nie męczyła.
-Nie trzeba. To ostatni rok.
-I masz egzaminy.
-Dam radę. I tak masz, co robić.
-Mag, chcę dla ciebie jak najlepiej.
-Wiem.
-Wiem, że wiesz.
Josh przyspieszył i kilka minut później wjeżdżał na parking przy lodziarni. Zamówili lody i usiedli przy stoliku na dworze.
-O czym chciałeś porozmawiać?
-A... - Josh spojrzał na nią, nie wiedząc, od czego zacząć. - Ostatnio dużo się dzieje, prawda?
-Nie więcej niż zwykle.
-Tak, ale... to, że zamieszkaliśmy u Dudleya... Mag, chodzi mi o to, że Dudley może nie być chłopakiem dla ciebie. On lubi się bawić, ma kilka dziewczyn jednocześnie, nie jest wierny jednej-
-Wiem. Ale jest dobrym przyjacielem.
-Tak.
-Zwłaszcza dla ciebie.
Josh uciekł spojrzeniem. Ukrył twarz w dłoniach i dopiero po chwili je zdjął.
-To tylko pozory.
-Wiem.
-Po prostu chciałem cię ostrzec. Jestem wdzięczny Dudleyowi, że nas przygarnął, że nam pomaga, że nas kryje, a sam ma własne problemy, ale...
-Rozumiem.
-Naprawdę?
-Tak. Mówiąc szczerze... on mi się nie podoba. Znaczy...
-Masz kogoś innego na oku?
Maggie spuściła głowę, włosy zakryły jej zaczerwienioną twarz.
-Znam go?
Dziewczyna pokiwała głową.
-Jest z paczki Dudleya?
Pokręciła przecząco.
-Chodzi z tobą do klasy?
Znów pokręciła.
-Kto to?
-Harry.