Rozdział 21

-Twoja rodzina jest z całą pewnością interesująca. - Zauważył Malfoy, gdy schodzili z szóstego piętra, gdzie przeniósł ich świstoklik.
-Właściwie nie są moją rodziną, ale tak długo przebywaliśmy razem, że chyba się już tak traktujemy.
-To miłe, a jednak nie mogę cię rozgryźć.
-Czemu?
-Widziałem już tyle twoich twarzy, masek, ale która jest prawdziwa?
-Wszystkie, Malfoy.
-Tam mówiłaś mi po imieniu.
-I nie będzie ci ubliżać, jak przy twoich wspaniałych znajomych, przywitam się z tobą "cześć, Draco"?
-Nic ich to nie powinno obchodzić.
Jennifer uśmiechnęła się pod nosem. Malfoy to zauważył i popchnął ją lekko na ścianę.
-A skoro tak się o to  martwisz, możesz-
-Nie martwię się, Malfoy. - Wtrąciła Jennifer. - A przynajmniej nie o ciebie i twoje samopoczucie.
Draco spojrzał na nią pytająco.
-Martwię się tym, co się dzieje w moim domu. Nigdy nie było aż tak źle.
Malfoy oparł swoje czoło o jej. Jennifer nie wyrywała się, zalana falą współczucia i żalu.
-Czas się zbierać. Spotkanie w bibliotece jest za lekko ponad pół godziny, a trzeba jeszcze na obiad. - Jennifer wysunęła się i ruszyła dalej.
-Dursley.
-Tak? - Zapytała, zatrzymując się na schodach.
-Zaraz po spotkaniu transportuję się do swojego domu. Nie spóźnij się. I najlepiej załóż coś przyzwoitszego.
-To jest najbardziej przyzwoite. Nic lepszego nie mam.

*****

-Cześć. - Jennifer rzuciła torbę na podłogę koło krzesła, które zajęła. Za nią przyszedł Malfoy. Kiwnął delikatnie głową i z gracją zajął swoje miejsce.
-Witajcie. - Milicenta podniosła głowę znad notatek. Neville machnął ręką, wczytany w pergamin.
-No to jak z tym projektem? - Zapytała Jennifer, gdy przez dłuższą chwilę nikt się nie odzywał.
-Profesor Snape załatwił zezwolenia, a także zatwierdził plan budżetowy. Profesor McGonagall zatwierdziła zaproszenia oraz zajęła się ich dystrybucją.
-Dystrybucją? - Jennifer przerwala Ślizgonce.
-Dystrybucja to..
-Wiem, co to jest. - Warknęła Gryfonka. - Neville mówił, że mieli je dostać w dniu przyjazdu.
-Tak będzie. Jednakże najpierw muszą dostać oficjalne zaproszenie, ze wzmianką o balu.
-Zapomniałam o nim. - Mruknęła Jennifer. - Jak mniemam, partner obowiązkowy?
-Oczywiście. - Przez twarz Milicenty przebiegł grymas bólu.
-Nie wyglądasz na kogoś, kto ma problemy ze znalezieniem partnera.
-Z partnerem nie mam, zawsze mogę iść z przydzielonym. - Żachnęła Milicenta. - Z butami gorzej.
-Dobra, dobra! -Przerwał Neville. - Zaraz się zacznie babska paplanina.
-Longbottom! - Warknęła Jennifer.
-Wróćmy do tematu. O balu możecie pogadać później.
-Wracając do tematu. - Mruknęła Milicenta. - Zaproszenia są u profesor McGnagall. Zezwoleniami zajął się profesor Snape. Myślę, że salą możemy zająć się dzień wcześniej. Mniemam, że mogę liczyć na twoją pomoc, Jennifer?
-Tak. - Jennifewr słuchała z uwagą. - Teraz... zakwaterowanie?
-Myśleliśmy nad trzecim albo szóstym piętrem. - Milicenta skreśliła coś  ze swojej listy. - Musimy dzisiaj podjąć decyzję. Dobrze by było, abyście poszli w poniedziałek po oficjalne pozwolenie. - Milicenta spojrzała na Jennifer i Dracona.
-Ile mamy wolnych pokoi?
-Po trzynaście damskich i męskich.
-Nie wiem, jak jest we Francji, ale lepiej wykluczyć "trzynastkę". Lepiej dać dwanaście pokoi i jeden jako garderobę w dniu balu. I raczej trzecie piętro. Szóste mogą odebrać jako zniewagę dla obolałych nóżek. Z resztą nie wiadomo, co może odwalić schodom.
-Też prawda. W takim razie pokoje na trzecim. Skoro panowie milczą, uznaję za pewnik, iż się zgadzają.
-Okej, to teraz... kategorie festiwalu?
- A co z nazwą? - Wtrącił Neville.
-Festiwal ... Talentów? - Rzuciła Gryfonka.
Malfoy westchnął. I zgłosił obiekcje, co do nazwy projektu.

*****

-Dobrze, dobrze! Hej! Dość! -Jennifer uderzyła książką w blat stołu. Pani Prince zgromiła ich wzrokiem, ale Gryfonka nawet na nią nie spojrzała. - Zapisałaś wszystko?
-Tak.
-Czy coś jeszcze mamy zrobić?
Milicenta zaczęła mruczeć pod nosem, odhaczając kolejne zagadnienia ze swojej listy.
-Prowadzący?
-A ktoś chętny? - Gryfonce nikt nie odpowiedział.- Trzeba zrobić rekrutację... chociaż wiem, kto się zgłosi.
-Kto? - Neville zerknął na Gryfonkę.
-Ginny. - Odpowiedzieli Gryfoni.
-Wpisane. - Milicenta podniosła głowę. - A z płci brzydkiej... może Teodor?
-Nie. - Draco uśmiechnął się, zabrał dziewczynie pergamin i pióro i zadowolony napisał nazwisko.
-Blaise? Nie zgodzi się.
-Zgodzi. - Pokiwał głową Draco. - Na pewno się zgodzi. Jak nie, to ja będę stał obok wiewióry.
-Malfoy!
-Czyli... - Wtrąciła Milicenta. - Koniec etapu pierwszego - planowania, tak? To teraz etap drugi - organizacja. Zadania przydzielone, goście za tydzień. Powodzenia.
-Wzajemnie.

*****

-Dursley.
-Chyba lubisz wymawiać moje nazwisko, Dracusiu. - Jennifer spojrzała na niego badawczo.
-Tylko nie "Dracusiu". I nie wyobrażaj sobie.
-"Dracuś" brzmi dobrze tylko w ustach Parkinson?
Malfoy wzdrygnął się na wzmiankę o Ślizgonce. Szli przed siebie pustym korytarzem. Większość uczniów wyległa na błonia, aby cieszyć się ostatnimi ciepłymi dniami.
-Nie przypominaj mi o niej.
-W zeszłym roku trudno było was zobaczyć osobno. Czyżby słodka Pansy stała się zbyt zaborcza?
-Już od zeszłego roku mnie obserwujesz? - Draco puścił dziewczynie oczko.
-Ciężko było was nie zauważyć. Nie mogliśmy jeść, zaraz targały nami odruchy wymiotne. - Jennifer skrzywiła się.
-Mówiłem, żebyś mi o niej nie przypominała.
-Nie wiem dlaczego akurat dla ciebie nie miałabym być złośliwa.
-Bo przynajmniej na razie jesteśmy na siebie skazani?
-Na razie jestem skazana na podróż do twojego domu rodzinnego. Zastanawiam się, czy moja nieczysta noga będzie miała, gdzie stanąć.
-Hahaha. Bardzo śmieszne. - Burknął Ślizgon. - Mówiłem ci, żebyś założyła coś przyzwoitego.
-To jest wystarczające. - Jennifer szybko zerknęła na swoje czarne rurki, czarny podkoszulek i rozpiętą koszulę w czerwono-czarną kratę. - Nie idę z tobą na randkę.
-A chciałabyś?
-Mieć koszmar na jawie? Zdecydowanie nie. Rusz tę swoją arystokratyczną dupę, bo zaraz się spóźnimy.
-Nie martw się o spóźnienie. Arystokraci zawsze mają na wszystko czas. W dobrym tonie jest się spóźnić nawet parę minut.
-Doprawdy? Cóż za wspaniała etykieta.
-Kwestia czystości krwi. Dlaczego twierdzisz, że randka ze mną byłaby dla ciebie koszmarem?
-Bo to miałoby przerażające konsekwencje.
-Jakie?
-A wyobrażasz sobie nas razem za rok, dwa, pięć, dziesięć lat? Czystokrwistego bogatego dupka i kogoś takiego jak ja, kto nie wie, do którego ze światów należy?
Draco zatrzymał się i pchnął ją lekko na ścianę. Jennifer nie opierała się, stała spokojnie między opartymi o koło niej rękoma Malfoya. Czuła jego frustrację i zniecierpliwienie, jakby zabawa, w którą zacząć grać za bardzo się przedłużała i tracił nad nią kontrolę.
-Należysz do świata magii. Nie możesz na stałe wrócić do świata mugoli.
-Mogę złamać różdżkę, wyrejestrować się, poddać wymazaniu pamięci.
-Nie masz żadnych papierów.
-Mam. Według nich mam nauczanie indywidualne. Zapewniłam sobie powrót do do... do świata mugoli.
-Nie nazwiesz tego miejsca domem?
-Ty też tak swojego nie nazywasz.
Draco uśmiechnął się z lekkim niedowierzaniem, wymalowanym na twarzy.
-Nie zawsze wszystko jest tak, jak byśmy chcieli. Czasem nic nie jest takie, jakie się na pierwszy rzut oka wydaje.
-Niestety, muszę się z tobą zgodzić. - Westchnęła Jennifer.
Draco patrzył przez chwilę nieobecnym wzrokiem gdzieś w bok. Po chwili gwałtownie odwrócił głowę, spojrzał na Jennifer i mocno ją pocałował. Przyciągnął do siebie, wsunął palce w jej włosy. Jennifer, zbyt zszokowana, by zareagować, poddała się, czując przyjemne ciepło, które rozlewało się z jej i... jego serca. Czuła bicie jego serca, reakcję jego organizmu. Zalało ją, ich to uczucie, dali się ponieść. Radość, dzika, szalona i wolna radość opanowała ich. Jennifer sunęła dłonie po torsie chłopaka, aż złączyła je na karku. Szaleństwo, dziwne pożądanie, rodzące się w sercu, przyjemność, rozlewające się ciepło, smak ust... Wszystko to łączyło się w tym długim, namiętnym pocałunku...
Coś w Jennifer zaskoczyło, ugryzła lekko wargę Malfoya. Ślizgon zamarł, jeszcze przez chwilę trzymając lekko w zębach górną wargę Gryfonki. Odsunął się powoli, a ich oboje zalała fala żalu, że to się skończyło, wstydu, że trwało tak długo, wątpliwości, czy ktoś to widział, zażenowanie, że to w ogóle się zaczęło...
-Malfoy? - Szepnęła dziewczyna, niepewna, co powinna zrobić.
Draco wciąż stał blisko niej. Jeszcze trzymał ręce w jej włosach. Spojrzał na nią swoimi stalowoszarymi, teraz przestraszonymi oczami.
-To nie ja. - Wyszeptał bardzo cicho. - Chciałem się podroczyć, chciałem... ale to nie ja.
-Wiem, Malfoy. - Jennifer delikatnie dotknęła rąk Ślizgona i wyciągnęła je ze swoich włosów. Czuła głęboki szok chłopaka, że aż tak dał się ponieść.
-Nie wiesz, Dursley. Skąd masz wiedzieć.
-Czułam to. Tę cholerną moc zaklęcia, którym ktoś nas potraktował. Od czasu wyjścia ze Skrzydła Szpitalnego, potrafię... umiem cię wyczuć. To chyba nie jest dobre słowo. Wiem, o czym intensywnie myślisz. Wiem, kiedy się z czegoś cieszysz. Kiedy się smucisz. Kiedy ktoś cię zdenerwuje. Kiedy jesteś zrelaksowany. To przed chwilą też czułam. Ten dziwny... nienazwany żar, te... pożądanie.
Malfoy wsparł swoją głowę o jej czoło.
-Na chwilę. Zaraz mi... - Zaczął Draco.
-Wiem. Mnie też rozbolała głowa.
-Ja cię nie czuję. Czemu tylko ty możesz mnie czuć?
-Nie wiem. Nic nie znalazłam w bibliotece o takim przypadku. Nawet nic zbliżonego.
-Muszę na chwilę zajść do posiadłości, potem porozmawiamy.
Jennifer zeszła z Malfoyem do lochów, a potem do komnaty profesora Snape'a. Ślizgon dotknął dłonią drzwi, które otworzyły się na oścież. Na stoliku leżała książka "Eliksiry dla zaawansowanych. Tom 2."
-Świstoklik. - Domyśliła się Jennifer. Malfoy pokiwał głową i oboje dotknęli magicznego przedmiotu.

*****

Obserwowanie wkurzonego, nieobliczalnego człowieka nie należy do najrozsądniejszych pomysłów. Szalejąca furia może dotknąć każdego, nawet tego, kto znalazł się w nieodpowiednim czasie i nieodpowiednim miejscu.
-Może już jej odpuścisz, co?
-Ja mam jej odpuścić? Odkąd chodzi do tej swojej pieprzonej szkoły cały czas mnie upokarza!
-Chcesz iść w ślady swojej matki? Ona też przejmowała się reputacją. I co z tego miała? Żyła życiem sąsiadów, straciła swoje. Chcesz tak żyć?
-A ty? - Dudley podszedł do przyjaciela. - Ty też chcesz tak żyć? Uciekając przed swoją matką?
-Dobrze wiesz, że czekam, aż oboje się usamodzielnią. Potem wymierzę sprawiedliwość.
-Zadźgasz ją?
-Jeśli będzie trzeba. - Joshua wzruszył ramionami. - Jenny naprawdę się o ciebie martwi.
-Jakoś tego nie widzę.
-To może czas, abyś otworzył oczy?
Dudley fuknął i usiadł w fotelu obok. Salon został cały zdemolowany.
-Czas się wziąć za siebie, D. Możemy zacząć od skończenia liceum.
Dudley chciał coś odpowiedzieć, ale Joshui już nie było.

*****

-Maggie... to co mówiła Jenny... to znaczy, że jest coś we mnie złego?
-Dlaczego tak myślisz? - Dziewczyna podniosła oczy znad książki.
-Bo powiedziała, że jestem taki jak ona. A pan Drewl powiedział, że ona jest zła.
-Nie słuchaj tego pana. Ty nie jesteś zły. I Jen też nie jest.
-Ale co to znaczyło, że jestem taki jak ona? - Bez przestał bawić się traktorkiem. - Będę miał długie włosy?!
-Ciszej. Oczywiście, że nie będziesz miał.
-Będę?! Nie! Nie chcę!
-Przecież mówię, że nie będziesz miał długich włosów. Jesteś chłopcem.
-Josh też!
-Przecież Josh nie ma długich włosów! Uspokój się. Ben! Uspokój się.
-Ale nie ma też krótkich.
-Benny, Boże, uspokój się. Jenny nic złego nie miała na myśli. Zobacz, jaka jest zdolna. Bardzo dobrze się uczy i płaci czesne za szkołę, a niekiedy jeszcze ci coś przywozi, prawda? O to jej chodziło. Że jesteś mądry i zdolny.
-Ale... ale pani Drewl powiedziała, że widziała, jak Jenny robi złe rzeczy.
-Jakie złe rzeczy? I... czekaj, kiedy pani Drewl ci to powiedziała?
-Jak ostatnio tu Jenny była. Pani Drewl podeszła do mnie, gdy bawiłem się z Nicky i mi to powiedziała.
-Co ci dokładnie powiedziała?
-Powiedziała: "Ach, ta Jennifer, od Dursleyów, robi same paskudne rzeczy. Podąża bardzo złą ścieżką, a nasz Pan się bardzo o nią martwi. Tak samo jak ten mój mąż, drepcze z nią po bardzo niebezpieczne drodze, ale dla niej jest jeszcze nadzieja."
-Tak ci powiedziała?
-Coś takiego.
-Benny, kochanie, wiesz, że pani Drewl nie żyje od czterech lat? Miała wypadek samochodowy. Ona i jej córka nie przeżyły.
Benny popatrzył na nią swoimi dużymi oczyma.
-Maggie.... Pani Drewl puka do drzwi.
-Co? Ben, nikt nie pu...
Przerwało jej pukanie do drzwi. Maggie pisnęła ze strachu.